Caddeni sonuna dek adım atacak yer yok.

Tam ortada bir çocuk bağıracak insan yok.

Nefesi kesilerek boğularak bir yana

Duyun beni duyun hasret kaldım insana.

Başını çevirerek etrafına bakıp hep.

Görüyor her yer beden her yer yığınla et.

Gözleri endişeyle bakıyor etrafına.

Sesime kulak verin hasret kaldım insana.

Çocuğun gözlerinden yaşlar boşanarak.

Sanıyor bulacağım arayıp da sorarak.

Nasıl olur diyerek koşuyor da meydana,

Yalvarırım dinleyin hasret kaldım insana.

Son bir kere sızlanıp kesiliyor nefesi,

Caddenin ortasında kalakalıyor sesi.

Gözleri bu defa kayıyor da boşluğa

Sanki de konuşuyor, hasret kaldım insana.

Bilmez ki zavallının dilinde değil onlar,

İnsan diye sandığı, kendini bilmez onlar.

Halbuki çocukcağız söylemişti umutla

Artık beni anlayın hasret kaldım insana.