İnsan, iyiliklerin artması ve başkalarının da iyi olması için çabalar. Konuştuğunda güzel söz söyler ve iyi davranışlar sergiler. İyi söz ve davranışların küçüğü, büyüğü, önemlisi, önemsizi yoktur. Her bir söz ve davranış önemli ve gereklidir. İyi söz ve davranışlar adeta birer tohum gibidir, köklerini gönül toprağına salacak olan bu tohumların ne büyüklükte, ne görkemde bir sonuç vereceğini onları o gönle emanet eden kişi dahi bilemez.

  İyi davranışlar ve güzel sözler, hayatın akışına kapılmış her bir insanın ferahlık duyacağı gölgelikler oluşturur. Bu gölgeliklerde sıkıntılardan uzaklaşılır, üzüntü ve kederden sıyrılıp umut ve neşe ile dolu yeni hamleler için güç kazanılır, güven ve huzura kavuşulur. İyi davranışları yapanlar , güzel sözleri dile getirenler ve bunların muhatapları karşılıklı olarak birbirlerine saygı ve muhabbetle dolarlar.

  İnsanlara iyi davranan ve güzel sözler söyleyen kişinin Allah'a kalbi bağlılığı yüksek, gönlü saygı ve sevgi dolu, huyu yumuşak, ahlakı da güzeldir. İnsanlardan güzel sözleri ve iyi davranışları esirgeyen kişinin zamanla kalbinde kasvet, söz ve davranışlarında kabalık, muhataplarıyla ilişkilerinde ise yalnızlaşma hakim olur.

  Sözünde duran kimseler, içinde yaşadıkları toplum tarafından da sevilirler. Dürüstlükleri , eminlikleri ve güvenilir oluşları sebebiyle herkes onlara saygı ve güven duyar. Böylece toplumda birlik, beraberlik ve barış hakim olur. Sözlerini çiğneyip duran, yalan dolana sapan insanlarsa hem kulların  hem Allah'ın sevgisinden uzaklara düşer, yalnız ve mahzun bir hayat sürerler.

  Sözlerini tutan insan aynı zamanda hem ahdine hem de muhataplarına vefa göstermiş olur. O, saygılı, doğru, dürüst, hakkaniyetle davranan, maddeten ve manen temiz olmayı seven biridir. Ahde vefanın anlamını kavramamış bir insandan yalan, hile, saygısızlık, emanete hıyanet beklenebilir.

  Gelecek sayıda buluşmak üzere hoşça kalın.