90’ların her yılı hemen her günü ayrı bir felaket. Terör azmış kudurmuş,köyler basılıyor,siviller topluca katlediliyor,her gün sıra sıra dizili şehit cenazeleri kalkıyor.Bunlardan biride benim oğlum can hakan’ım.Evet can hakan’ımı şehit vermişim,gözyaşlarımı akıta akıta gecemi gündüzüme katmıştım.Tabiî ki ateş düştüğü yeri yaktı.
Gün geçmiyor ki, tekbirler eşliğinde intikam sloganları atılan bir şehit cenazesinde yer almayayım.Suikastlar,karanlık siyasi cinayetler,koalisyonların biri dağılıyor öbürü kuruluyor.
Erdoğan iş başına gelene kadar İstanbul’un trafiği bu günden çok daha  berbattı.Musluklardan günlerce suyun akmaması da rutinlerdendi.Bıçak parası ve tedavi masrafları yüzünden hastanede rehin kalan hastaları hatta cenazeleri hatırlatmamak olmaz.İlaç meselesine isterseniz hiç girmeyeyim.Maalesef eczanelerde ilaç bulamıyorduk.Ekonomik çöküşlerin yaşandığı bir dönemin ardından ak parti  ve recep Tayyip Erdoğan geldi iş başına.Hayatın her alanına el attı.Yukarıda belirttiğim kronikleşmiş “çözülmez”gördüğümüz ne varsa halline uğraştı.Gelişmiş  ülkelerde aramızdaki açığı kapatmak için gecesini gündüzüne kattı.Gençlerin önündeki en büyük mesele askerliği bile prosyonelleştirdi,ülkenin dört bir yanını devasa yatırımlarla donattı.
 Bu ülkeyi  maşa  terör örgütlerinin  elinden kurtarmak için yüksek bir  iradeyle mücadele verdiğinde kimlerin karşısında durduğuna,hatta cumhurbaşkanımıza karşı kimlerin örgütlerle ve uzantılarıyla iş birliği yaptığına şahitlik ediyoruz.Ne tuhaftır ki,bu mücadelede sayın Erdoğan’ın yanında yer aldığımız için birileri bizi hedef tahtasına koyuyor.Şurada açık açık bir daha vurgulayayım,şahsen bu mücadelede sayın Erdoğan’ın yanında durarak ülkeye yaptığı hayırlı hizmetlerde zerre kadar fayda sağlaya bilmişsem bunu şeref sayarım