Yeryüzünde var oluş hikmetinin tecellisinde insanoğlu. Her şey ama her şey onun emrine sunulmuştur. Ondan beklenen ise Allah’ın rızasına uygun kul olmaktır, Kendine verilen akıl ve fikir ile çalışmak vatanına millete faydalı bir fert olabilmektir. Kendi öz benliği hangi mesleğe ya da hangi sanat dalına yönelik ise ebeveynlerin de ilgi ve alakası bunun için çaba sarf etmesidir. Bunun önündeki en gel ise tembelliktir.

Bir Afrika atasözü bu gerçeği mükemmel açıklamıştır. “Afrika’da her sabah bir ceylen uyanır, en hızlı aslandan daha hızlı koşması gerektiğini, yoksa ona yem olup öleceğini bilir…” Bizim bu örnekte aslan ya da ceylandan olamamıza gerek yok, yeter ki her sabah kalktığımızda koşmamız gerektiğini, mücadele etmemiz gerektiğini, tüketen bir insan hüviyetinde sıyrılarak üreten bir insan olmamız gerektiğini, özümün sırrında var olan ruh dünyamıza, nerede hareket orada bereket fiiliyatını kabullendirmektir.

Aksi takdir de nefis denilen azmanın elinde her daim tüketmekte mutlu olacağımızı zannederiz. Lakin aç gözlülüğümüze doyamayız. Oysa insanoğlunun ruhunu doyuran üretmektir. Asıl olan doymak bilmek bilmeyen nefsi değil, sonsuz kudretin bizlere emanet etmiş olduğu ruhu beslemek için üretmektir ki insanı etmiş olduğu ruhu beslemek için üretmektir ki insanı insan-ı kamil eden en doğru yol budur.

Lev Tolstoy “ insan ne ile yaşar” dese de benim beyin loblarımda çakan şimşekler neticesinde “insan ne için yaşar” diye ayna karşısında kendisi ile hesaplaşması lazım, derim. Çünkü nereden geldiğini bilse de nereye gideceğini nasıl gideceğini kestiremese de var olduğu bu çoğrafya da yol haritasını çizmesi lazım. Ne için yaşadığını bilen insan nereye gideceğini nasıl gideceğini bilen insandır. Bir Alman atasözü “hayatı olduğu gibi içinde çaba göstermeliyiz” der. Kendi öz benliğimizde toplum yararına faydalı hizmetler yapma temennisi ile…