Tohum küçüktür ama içinde devasa bir dünya taşır. Atılır toprağa, karanlıkta bekler. Sabreder, direnç gösterir, sonra yeşerir. Tıpkı hayat gibi. Her tohumun bir geçmişi vardır. Kimi dedemizin elleriyle ektiği, kimi nenemizin bohçasında sakladığı bir mirastır. Ata tohumu, sadece tarımsal değil, kültürel bir değerdir. Çünkü o tohumlarda bin yıllık bilgeliğin izi vardır.
Bugün ise çoğu zaman o tohumlar yerine hibrit, patentli, dışa bağımlı tohumlar kullanılıyor. Ve biz kendi geçmişimizi toprağa değil, çöpe atıyoruz. Oysa ata tohumu demek, kendi kimliğini toprağa yazmak demektir. Dayanıklıdır, doğaldır, uyumludur. Kimi zaman daha az verimli olabilir ama daha sağlıklıdır. Toprakla barışıktır.
Tohumu kaybetmek, hafızayı kaybetmektir. Bu yüzden tohum bankaları, yerel üreticiler, köy pazarları yaşatılmalı. Her bir çiftçi, aslında birer tarih bekçisidir. Ellerinde tuttukları her tohum, yarına kalan bir öyküdür. Ve bu öyküyü yarım bırakmaya hakkımız yok.
