Eskiden çiftçilik, sabah ezanıyla başlardı, akşam ezanına kadar bitmezdi. Şimdi bir çiftçi, sabah yatağından kalkmadan cep telefonundan tarlasının nem durumunu kontrol edebiliyor. Drone’la ilaçlama yapılıyor, sensörlerle su yönetimi sağlanıyor, yapay zeka ile verim hesapları yapılıyor. Bu değişim, tarımın geleceğini şekillendiriyor.
Ama bir yandan da bir soru aklımızda: Bu teknoloji insanı unutturur mu? Tarımı, bir üretim zincirine dönüştürürken, o toprağa eğilen insanı siler mi? Çünkü bir tohumu toprağa bırakırken edilen dua, bir makinenin ekranına sığmaz. O nasırlı eller, yalnızca üretmez; hissettirir, sevdirir, yaşatır.
Teknolojiyle tarım güçlenir, kabul. Ama teknoloji, insana hizmet ederse anlamlıdır. Yoksa makineler çoğalırken, çiftçiler azalırsa, bir gün toprağın dilini anlayacak kimse kalmaz. O yüzden teknolojiyi toprağa dokunan ellerle tanıştırmak gerek. Gelecek, bu ikisinin buluştuğu yerde yeşerecek.
