Hayat, bir av sahasıdır. Kimileri ormanın derinliklerinde aslan gibi kükreyerek yürür, kimileri ise çalının ardında sinsice bekleyip fırsat kollar. Ama unutulmaması gereken bir gerçek vardır: Kurtlar sofraya oturduğunda, çakallar sadece dışarıdan uluyabilir.
Bugün her alanda — siyasette, ticarette, sosyal ilişkilerde — sahte dostluklar, ikiyüzlülükler, menfaat çemberleri kol geziyor. Gözünün içine baka baka "bizdeniz" diyenlerin, arkanı döndüğünde diş bilemesi artık sıradanlaştı. Çünkü korkaklar çoğaldı. Cesareti, mertliği, dik durmayı zayıflık sanan bir güruh türedi.
Ama herkes bilsin: Bu sofrada yürek koyan oturur. Bu sofrada sözünün eri olan kalır. Ve bu sofrada, gözünü budaktan sakınmayan, dik duruşundan taviz vermeyen insanlar hüküm sürer. Çakal sürülerinin göz kırptığı, selam verdiği sahte kalabalıklar bizden değildir. Biz kurt gibi bakarız, kurt gibi yürürüz ve kurt gibi savaşırız.
Çakallara, sinsilikle, arkadan dolanarak ekmek kapmaya çalışanlara bir çift lafım var: Ne kadar uğraşırsanız uğraşın, ne kadar oyun kurarsanız kurun; hakikatin yumruğu bir indi mi, tüm maskeleriniz yere düşer. Çünkü bu sofrada korkaklara, kıvıranlara, eğilenlere, dönenlere yer yok.
Son söz: Kurt olmak yürek ister. Ve bu çağda hâlâ mertçe yaşayanların sayısı az da olsa, sesi gök gürültüsü gibi çıkar. Unutmayın; çakallar ulur, ama ormana hükmeden her zaman kurtlardır.
