Bugün 24 Temmuz. Kimilerine göre “Basın Bayramı”, kimilerine göre “Basın Özgürlüğü İçin Mücadele Günü.”
Ama bana sorarsanız; bugün ne bayramdır ne de özgürlüğün ta kendisidir.
Bugün, susturulmaya çalışılan kalemlerin, baskı altına alınan yüreklerin, kapatılan gazetelerin, işsiz bırakılan gazetecilerin, yargılanan haberlerin, sansüre uğrayan gerçeklerin günüdür.
Birileri çıkıp methiyeler diziyor basına…
Birkaç çiçek, bir plaket, bir de süslü cümlelerle fotoğraf karesine girdi mi, oldu size basın özgürlüğü!
Hadi oradan!
Gerçekleri yazınca “vatan haini”,
Sorgulayıcı olunca “provokatör”,
Halka kulak verince “yandaş değil”,
İktidarı eleştirince “terörist” damgası yiyoruz.
Peki biz kimiz?
Biz; sizin değil, halkın sesi olmaya çalışan basın emekçileriyiz.
Biz; dalkavuk değil, gazeteciyiz.
Biz; el etek öperek değil, terimizin son damlasına kadar direnerek yazan insanlarız.Bir gazetecinin özgürlüğü, bir bürokratın keyfi kadar.
Şunu herkes bilsin:
Biz kimsenin kuklası değiliz!
Kalemimizi pazara çıkarmayız.
Haberimizi sansürletmeyiz.
İktidarın ya da muhalefetin emir eri değiliz.
Biz halkın gözü, kulağı, sesi olmak için buradayız.
Bu ülkede ne yazık ki gazeteci olmak, başlı başına bir mücadeledir.
Duruş ister. Cesaret ister. Onur ister.
O yüzden bugün bayram değil, mücadele günüdür.
Ve bu mücadele, özgür basın yeniden nefes alana kadar sürecektir.
Süslenmiş laflar, boyalı fotoğraflar, kuru kutlamalarla özgürlük gelmez.
Basın; el pençe divan duran değil, dik duranla özgür olur.
Ve biz, dimdik durmaya devam edeceğiz.
