Niçin ve nasılları bir kenara bırakarak, insanları ağaçları, hayvanları toprağı, suyu kısaca tüm canlıları tadında sevmeli, sevgi dolu kalplerle yaşamayı bilmeliyiz. Başarılı ve huzurlu olmak, dünya barışını korumak ve insanların mutlu yaşamasını istiyorsak sevgiyi hayatın her alanında evrensel boyutta hakim kılmak, her hareketimizin temeline alarak doya doya yaşamsak zorundayız. aksi takdirde huzursuzluk ve göz yaşı bitmeyecektir.

"Sevmek, yılları saymak değil, yılları kayda değer yapmaktır" Dünyayı sarmalayan hastalığın ilacı sevgidir. Sevgiyi paylaşanlar, üreterek hayata anlam verenler bilgini ışığını yakalayanlardır. Bilgi, yürekleri iyiye, güzele, doğruya götüren bir ırmaktır. Unutmayalı; Sevgisiz yoksulluk biz gülünç yapar. Sevgisiz kudret bizi zorba, despot yapar. Sevgisiz çalışma bizi köle yapar. Sevgisiz sadelik, bizi değersiz yapar.

Gerçek sevgi her türlü madensel yarardan arınmış karşılıksız bir duygudur. Hz. Mevlana insanı kişiliğini oluşturan farkındalıklara bakmaksızın " Gel ne olursan ol gel" Hitabıyla çağırmakta tereddüt etmemiştir. Sevgi Allah için olunca bambaşka olur. Bilir misiniz bu konuda sahabenin birine olan sevgisinin değerini ? Bir savaşta yaralanıp "Su" diye bir başka arkadaşının su isteğine işiten yaralı sahabe, suyu ona ötürmesini işaret etmiştir. Su götürülen sahabe ise tam suyu içecekken yine su diye bir ilinti duyduğunda gözü ile onu işaret etmiş ve her 3 sahabede arkadaşını kendini tercih ederek su içmeden şahadet şerbetini içmişlerdir. Sahabenin birbirine sevgisi bu derecededir. Ekolojik dengenin korunmasında, doğa-insan ilişkilerinin sağlıklı yürütülmesin de sevgiye hep gerek vardır. Bu ise ancak "Sevgi insanları" yetiştirmekle mümkün olacaktır. Zihni doğru bilgi ile yüreği sevgi ile dolu bireyler çoğaldıkça dünyamız, daha yaşanır sevgi gezegeni olacaktır. Sevgi ile kalın